jOBS
Nog geen 2 jaar geleden overleed Apple-stichter Steve Jobs en nu verschijnt de eerste biopic, kortweg jOBS getiteld, al in de zalen. Het ijzer smeden terwijl het heet is noemen ze dat. Als IT’er en Apple-junkie keek ik in elk geval uit naar de release. Maar was dat ook terecht?
Aan het verhaal moet ik niet veel woorden meer vuil maken dacht ik aanvankelijk, maar de film focust zich echter vooral op de 2 decennia voor de Ipod en andere I-speeltjes. Twintig jaar die bij meeste modale gebruikers niet zo gekend zijn. We krijgen een jonge Jobs (Ashton Kutcher) te zien die, hoewel hij zijn studies heeft opgegeven, toch blijft rondslenteren op de campus. Een genie dat zelfstudie prefereert en vooral ervaringen wil opdoen. Op een dag krijgt hij het lumineuze idee om een computer voor thuisgebruik te creëren. Geen reusachtige machines die draaien in bedrijven en universiteiten, maar iets compacts. Speelgoed voor de nerds en whizzkids.
Samen met zijn kameraad Steve Wozniak (Josh Gad) en later ook financier Mike Markkula (Dermot Mulroney) bouwt hij de Apple II. Wat klein begint in de garage van de ouders groeit uit tot een grote speler die zelfs IBM durft aanvallen. We leren Jobs kennen als een duaal persoon: een groot genie, maar tegelijkertijd een echte klootzaak voor vriend en vijand. Iemand die zichzelf buitenspel zet en zijn eigen bedrijf moet verlaten.
We zijn het niet echt gewoon om Ashton Kutcher in een serieuze rol te zien, maar hij brengt het er goed af. Hij heeft de typische gedragingen en tics van de echte Steve Jobs goed bestudeerd en ze zich meester gemaakt. Op bepaalde momenten dreigt hij wel een beetje te overdrijven en neigt zijn vertolking in de richting van een parodie, gelukkig weet Kutcher telkens net tijd te matigen. Kutcher heeft trouwens gestreden om de rol te krijgen. Als techneut en belangrijke financier van start-ups in Silicon Valley ligt een figuur als Jobs hem dan ook nauw aan het hart.
Over de film zelf ben ik minder enthousiast dan over Kutcher’s prestaties. jOBS is eigenlijk net hetgeen wat Steve Jobs zelf niet zou gewild hebben: Een heel klassieke en lange biopic met redelijk wat dramatische of melige momenten, fijntjes ondersteund met een streepje muziek om het effect te maximaliseren. Niets innovatiefs dus. jOBS komt op geen enkel moment in de buurt van THE SOCIAL NETWORK waarmee David Fincher enkele jaren geleden bewees dat een dergelijke film echt wel sterk en origineel uit de hoek kan komen.
Ook in de verhaallijn schort er wat. Regisseur Joshua Michael Stern (SWING VOTE) besteed zeer veel aandacht aan de opkomst van Apple en hoe Jobs vervolgens iedereen in het harnas jaagt tegen hem. Hij versterkt het rotzak-imago van Jobs nog door een overbodig nevenplotje over het niet herkennen van zijn dochter. 15 jaar later wordt Jobs echter opeens als de grote redder terug binnengehaald bij Apple. Zijn oude vijanden koesteren geen wrok meer en ook thuis lijkt alles weer peis en vree. Een overdreven geïdealiseerd einde als je het mij vraagt. Tja, van de doden niets dan goeds moet hij gedacht hebben.
Uiteindelijk krijgt jOBS van mij een 6 op 10. Ik moet eerlijkheidshalve wel bekennen dat een Apple / IT-leek daar vermoedelijk nog wel een punt van zou afknippen.
Bron: Cineme
© Cineme.be
Raf
The post Review jOBS : Voldoet niet aan Steve’s strenge normen appeared first on Cineme.